Dganit Ben-Yacov posiada licencjat z informatyki oraz MBA w dziedzinie innowacji w opiece zdrowotnej. Od dwóch lat jest dyrektorką ds. informatyki w mieście Raanana w Izraelu. Wcześniej, przez 23 lata związana była z firmą Amdocs, gdzie obejmowała stanowisko wiceprezesa, głównego inżyniera i dyrektora ds. technicznych.

Raanana jako inteligentne miasto – proaktywne, a nie reaktywne

Raanana to miasto w rejonie Hasharon w Izraelu. Ma około 100 000 mieszkańców. Gmina Raanana kilka lat temu zdecydowała się przejąć inicjatywę w zakresie inteligentnych miast w Izraelu obejmującą trzy obszary: infrastrukturę pasywną i aktywną (światłowód), kamery bezpieczeństwa oraz system dowodzenia i kontroli oraz system sterowania sygnalizacją świetlną. Po kilku latach realizacji tego projektu efekty to: poprowadzenie 40 km kabli światłowodowych łączących 40 budynków ratusza i 30 szkół oraz instalacja ponad 400 kamer bezpieczeństwa z funkcją analityczną, pomagającą identyfikować samochody i osoby według określonych cech. Przy różnych okazjach system ten pomagał w łapaniu przestępców. Wszystkie sygnalizatory w mieście zostały połączone kablami światłowodowymi, co umożliwia miastu podłączenie ich do systemu sterowania, który ostrzega o każdym problemie sygnalizacji świetlnej, jak zepsuta lampa. W przyszłości umożliwi to zmianę planów ruchu zgodnie ze stanem w czasie rzeczywistym. Zainstalowano także czujniki w celu: mierzenia poziomu głośności w domach, w miejscach, w których odbywają się koncerty muzyczne oraz czujniki mierzące wysokość wody pod ziemią w celu identyfikacji potencjalnych powodzi na problematycznych obszarach, zanim nastąpi powódź. Wszystkie te systemy są połączone z systemem kontroli, który pokazuje w jednym miejscu wszystkie alerty i automatycznie otwiera zgłoszenia w CRM, dzięki czemu są obsługiwane przez różne zespoły, zanim mieszkańcy zauważą problem.

 

David Boon dołączył do Brussels Expo Group w 1994 roku i jest odpowiedzialny za rozwój biznesu międzynarodowego. Przed objęciem tej funkcji odpowiadał za portfolio wydarzeń w BFE – Brussels Fairs & Exhibitions, która była spółką zależną Brussels Expo Group. Wcześniej, David pracował na różnych stanowiskach związanych ze sprzedażą i obsługą w Brussels Expo Group.Ukończył studia wyższe z zarządzania eksportem. David jest związany z Brussels Expo Group od 27 lat, a dziś jest członkiem zarządu UFI: Światowego Stowarzyszenia Przemysłu Targowego, w którym jest pierwszym Wiceprzewodniczący Kapituły Europejskiej. W przeszłości był również członkiem Zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenia Wystaw i Wydarzeń IAEE – Stowarzyszenia Europejskich Głównych Centrów Wystawienniczych – EMECA.

Rezyliencyjne miasta – w jaki sposób targi wpisują się w ich tożsamość?

Targi miały zawsze charakter miastotwórczy. Ich powstanie oraz rozwój wiązał się ze wzrostem znaczenia miasta na arenie krajowej i często międzynarodowej. Niejednokrotnie nazywane były oknem na świat, ponieważ główna działalność wiązała się ze współpracą międzynarodową, prestiżem i świadczyła niejednokrotnie o statusie nie tylko materialnym miasta, w którym funkcjonowały. Dzięki bezpośredniej obecności targów w mieście rozwijał się przemysł turystyczny: hotele, gastronomia, handel. Miasto było atrakcyjne dla turystów krajowych i zagranicznych, co wiązało się ze sporymi korzyściami dla jego mieszkańców. W sytuacji ostatnich 2 lat pandemii to właśnie branża targowa była jedną z mocniej poszkodowanych, ponieważ opierała się na spotkaniach bezpośrednich, które zostały ograniczone do niezbędnego minimum na całym świecie. Fakt dalszego rozwoju stanął pod znakiem zapytania. Rynek targowy zaczął się kurczyć, ponieważ niektóre imprezy i wydarzenia, które na czas pandemii przeniosły się do Internetu, nie zamierzają powrócić do realnych przestrzeni nawet po jej ustaniu. W obecnym czasie, kiedy zaczynamy wychodzić już z lockdownu, targi muszą niejako od początku zdefiniować swoje pole działania. Mogą stać się kolejny raz czynnikiem miastotwórczym, ale pod warunkiem, że dostosują swój biznesowy do aktualnych oczekiwań i potrzeb otoczenia. Po raz kolejny mogą wpłynąć na miasto, chroniąc je przed skutkami ostatniego kryzysu.

Chaim Broyde, burmistrz Raanany, 64 lat, żonaty, z trójką dzieci, urodził się w Raanana. Pełni funkcję burmistrza Raanany od listopada 2018 roku, a podczas jego kadencji miasto osiągnęło najwyższe standardy doskonałości we wszystkich obszarach życia codziennego, rozwoju i innowacji. Chaim ma tytuł w dziedzinie administracji biznesowej i służył w Siłach Obronnych Izraela, osiągając stopień dowódcy kompanii. W rezerwach osiągnął stopień podpułkownika, służąc jako szef sztabu Dowództwa Frontu Izraela i współtworząc doktrynę jednostki. Chaim Broyde był najmłodszym dziennikarzem Yedioth Ahronoth, wiodącej izraelskiej gazety. Następnie pełnił funkcję szefa działu reportażu Yedioth Ahronoth. Był członkiem zespołu założycielskiego Radia 90, jednej z wiodących sieci, służył jako konsultant w Drugim Urzędzie Telewizji i Radia oraz jako członek Narodowego Związku Dziennikarzy Izraelskich.

„Tętniące życiem, różnorodne, skondensowane miasta zawierają w sobie ziarna własnej odnowy” Jane Jacobs, The Death and Life Great American Cities

Skąd się bierze siła naszych miast?

Kryzys związany z pandemią w znaczący sposób wpłynął na funkcjonowanie zarówno miast, jak i ich mieszkańców. Władze samorządowe musiały szybko odpowiedzieć na kwestie związane z transportem, usługami publicznymi, dostępem do oświaty. Czas ten został wykorzystany także na wdrażanie innowacji i rozwiązań, między innymi w zakresie cyfryzacji. Pandemia zweryfikowała dotychczasowe plany, wskazała słabe punkty na mapie miast, ale też ujawniła potencjał w nich drzemiący. Czas ograniczeń pokazał jakość i dostępność infrastruktury w okolicy, w której mieszkamy, w szczególności terenów zielonych. Był testem zarówno dla naszych mieszkań, jak i dla nas samych. Okazało się, że dotychczasowa przestrzeń nie zawsze jest już wystarczająca. Kryzys wyzwolił indywidualną zaradność w obszarze pracy zarobkowej, edukacji dzieci i młodzieży, spędzania wolnego czasu i rozwoju osobistego. Okazało się, że pomimo ograniczeń nie straciliśmy z oczu drugiego człowieka, powstało wiele inicjatyw wspierających osoby, które zostały najbardziej dotknięte ograniczeniami. Stawiamy sobie dzisiaj ważkie pytania o stan miast w kryzysie. Co sprawiło, że niektóre miasta działały sprawniej niż inne? Co przyczynia się obecnie do odporności miast w sytuacjach kryzysowych?

Artur Celiński, współtwórca i zastępca redaktor naczelnej „Magazynu Miasta”, w ramach programu “DNA Miasta” wspiera rozwój działań społecznych  i zrównoważenie miejskich inwestycji; autor podcastów – w tym projektu „miastopoczucie”; współtwórca “Międzymieścia”; komentator życia publicznego, wykładowca akademicki, miejski aktywista i trener.

Marta Cudziło, kierowniczka Centrum Logistyki w Łukasiewicz-Instytut Logistyki i Magazynowania. Od 15 lat project managerka i doradczyni logistyczna Łukasiewicz-ILiM. W trakcie swojej kariery prowadziła i współrealizowała projekty konsultingowe dla firm, głównie w zakresie optymalizacji sieci dystrybucji i projektowania struktury łańcucha dostaw. Współpracowała zarówno z dużymi, jak i średnimi przedstawicielami różnorodnych branż, realizując prace m.in. dla Energa Operator S.A., Gaz-System S.A., Linpack Packaging, Grupa Żywiec, Leroy Merlin Sp. z o.o., NEUCA S.A., PGF S.A.., Media Markt. Posiada doświadczenie w koordynacji prac zespołów zadaniowych, realizując działania związane z kreowaniem i wdrażaniem innowacyjnych projektów logistycznych. Poza doradztwem logistycznym, od kilku lat współrealizuje również projekty B+R współfinansowane przez instytucje krajowe oraz organy Unii Europejskiej, polegające na badaniu nowych trendów i kreowaniu innowacyjnych rozwiązań wspierających logistykę w Europie (m.in. RealBridge, Modulushca, LogiCon). Absolwentka Wydziału Informatyki i Zarządzania, ukończyła studia doktoranckie Wydziału Inżynierii Zarządzania Politechniki Poznańskiej. W swojej karierze zawodowej współpracowała również z Wyższą Szkołą Logistyki, prowadząc zajęcia dydaktyczne z zakresu controllingu logistycznego, prognozowania i symulacji. Autorka lub współautorka artykułów naukowych i specjalistycznych o tematyce logistyki i optymalizacji łańcuchów dostaw.

IoT w służbie miejskiej mobilności

Mobilność miejska w okresie pandemii, pomimo znacznego spadku ruchu w centrach miast, nie uległa zmianom w transporcie towarowym. Kurierzy nadal dostarczali paczki, było ich nawet więcej, dostawcy realizowali dostawy do sklepów. „Towarowy element” mobilności miejskiej niewątpliwie wymaga interwencji i nowych rozwiązań opartych na innowacyjnych technologiach takich jak np. IoT. W ramach prezentacji omówione zostaną przykłady technologii planowanych do wdrożenia lub już wdrożonych w polskich i europejskich miastach. Przybliżona zostanie idea hubów konsolidacyjnych, które mogą również przyjmować formę mobilnych centrów przeładunkowych, samowystarczalnych energetycznie i zintegrowanych z pojazdami. Pokazane zostaną coraz bardziej powszechne rowery towarowe zapewniające efektywne i bezemisyjne dostawy w ramach last mile oraz drony, które równie efektywnie wspierają dostawy paczek w centrach miast. Omówiona zostanie koncepcja inteligentnego opakowania zwrotnego, wyposażonego w moduły komunikacyjne i sensoryczne, umożliwiające jego śledzenie i wielokrotne wykorzystanie. Przedstawione zostaną również korzyści zastosowania inteligentnych zatoczek rozładunkowych, na podstawie pilotażowego wdrożenia zrealizowanego w dwóch polskich miastach. Wszystkie omówione rozwiązania rozwijane są przez Łukasiewicz-ILiM we współpracy z EiT Urban Mobility, organizacją wspierającą prace odpowiadające obecnym wyzwaniom mobilności miejskiej.

Sabine de Buhr pracuje jako kierowniczka ds. planowania urbanistycznego w firmie IBA Hamburg GmbH, rozwijającej  zrównoważone dzielnice w Hamburgu. Sabine de Buhr odpowiada za jakość planowania we wszystkich fazach rozwoju przestrzeni. Jej działanie obejmuje wszystkie obszary, od konkurencyjnych zgłoszeń po marketing nieruchomości.

Oberbillwerder – nowa dzielnica Hamburga

Oberbillwerder ma powstać jako nowa dzielnica miasta Hamburg. Jej wielkość obejmuje 114 ha, 7000 jednostek i 15.000 nowych mieszkańców. To miejsce zrównoważonej organizacji mobilności z mniejszą liczbą samochodów, większą przestrzenią dla pieszych i rowerów oraz ulice publiczne bez miejsc parkingowych po bokach.

Dr Anna Domaradzka, socjolożka, adiunkt i dyrektor w Instytucie Studiów Społecznych im. Profesora Roberta Zajonca UW, gdzie kieruje Civil City Lab. Specjalizuje się w przekrojowych i międzynarodowych badaniach porównawczych w obszarach socjologii miasta, społeczeństwa obywatelskiego i ruchów społecznych, oraz socjologii płci i nauki. Prowadzi kilka międzynarodowych projektów badawczych i inicjatyw dotyczących spójności społecznej miast, jakości życia, roli dziedzictwa kulturowego dla wspólnot lokalnych, a także społeczeństwa obywatelskiego, przedsiębiorczości społecznej i państwa opiekuńczego.

Pragnąc inaczej. Samoograniczenie drogą do zrównoważenia w rozwoju miast?

Głos w debacie zabiorą osoby związane ze sztuką, projektowaniem, badaniami społecznymi, które w swoich działaniach opowiadają się za spowolnieniem, tak w wymiarze osobistym, jak i miejskim. Uważność, tkanie zobowiązań, dawanie sobie czas i bliższe relacje konfrontują w nich z rywalizacją, hiperkonsumpcją, współczesnym przyspieszeniem, czy globalnym zużyciem surowców. W trakcie debaty, wspólnie porozmawiamy o tym, co to właściwie znaczy, że miasto się rozwija i po czym możemy to poznać. Zastanowimy się też nad tym, w czym upatrujemy szansy, by przełamać takie myślenie o rozwoju miast, które utożsamia je z ekonomicznym, demograficznym, przestrzennym czy medialnym wzrostem. Zastanowimy się też jak popularyzująca się idea dewzrostu mogłaby się przejawiać w polskich miastach, oraz w jaki sposób można ją uczynić nie tylko elementem polityk czy strategii, ale także codziennych przyzwyczajeń i pragnień budując wrażliwość mieszkanek i mieszkańców na cele i potrzeby, które rozwoju osobistego i rozwoju miast nie wiązałyby z pobudzaniem konsumpcji. Wreszcie, zastanowimy się też nad tym, jak w tej utopii zadbać o miejską sprawiedliwość.

Joanna Erbel, socjolożka, działaczka miejska, ekspertka do spraw mieszkaniowych. Założycielka Fundacji Blisko zajmującej się wspieraniem aktywności lokalnych i tworzeniem wiedzy na temat innowacji mieszkaniowych. Koordynowała prace nad przygotowaniem polityki mieszkaniowej i programu Mieszkania2030 dla m.st. Warszawy. W latach 2017-2020 zajmowała się tematem innowacji mieszkaniowych w PFR Nieruchomości. Członkini grupy eksperckiej Laboratorium Rynku Najmu. Liderka klubu samorządowego w CoopTech Hub, pierwszym w Polsce centrum technologii spółdzielczych, które stawia sobie za cel tworzenie wspólnoty opartej o zaufanie przez cyfrowy restart spółdzielczości i budowanie lokalnego ekosystemu współpracy. Autorka książki „Poza własnością. W stronę udanej polityki mieszkaniowej.”

Czy Polska zechce się zmieścić obwarzanku?

Jak podnosić standard życia, zmniejszać nierówności pomagając zarazem sobie i przyszłym pokoleniom? Kto będzie wehikułem, a kto raczej hamulcowym niezbędnej przebudowy Polski?
Społeczeństwo „na dorobku”, wiecznie nadganiające i aspirujące do większego i bardziej powszechnego dobrobytu niechętnie ogranicza konsumpcję. Ludzie nieufni wobec państwa i siebie nawzajem z dystansem traktują dobro wspólne. Odpowiedzi na praktyczne dylematy ekonomii obwarzanka poszukamy na poziomie miasta i samorządu.

Pisarka, poetka, tłumaczka i wykładowczyni Instytutu Anglistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Propagatorka ekokrytyki, w swojej twórczości wybija na pierwszy plan relacje między ludźmi a pozaludzką przyrodą i podkreśla światotwórczą siłę literatury. Autorka zbiorów opowiadań „Poranek Marii” (Biuro Literackie, 2010) i „Bliskie kraje” (Marginesy, 2016), oraz powieści „Biała Ofelia” (Biuro Literackie, 2013), „Nieważkość” (Marginesy, 2015, nominacja do nagrody literackiej Nike) i „Pod słońcem” (Wydawnictwo Literackie, 2020). Opublikowała sześć tomów wierszy. Za ostatni – „Psalmy” (Fundacja na rzecz Kultury i Edukacji im. Tymoteusza Karpowicza, 2017) – otrzymała Nagrodę Poetycką im. Wisławy Szymborskiej. Publikowała także eseje, w tym „Cyborg w ogrodzie. Wprowadzenie do ekokrytyki” (WN Katedra, 2015) i (we współautorstwie) „Ekopoetyka” (Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2015). Jest autorką programu Szkoły Ekopoetyki w Instytucie Reportażu. W 2019 roku ukazał się zredagowany przez nią zbiór wywiadów: „Inne możliwości – o poezji ekologii i polityce. Rozmowy z amerykańskimi poetami” (WN Katedra, 2019). Jej teksty i przekłady ukazywały się między innymi w „Literaturze na świecie”, „Dwutygodniku”, „Tygodniku Powszechnym”, „Piśmie”, i miesięczniku „Znak”. Jest felietonistką “Przekroju” oraz “Polityki”. Utwory Julii Fiedorczuk przetłumaczono na ponad 20 języków.

Pragnąc inaczej. Samoograniczenie drogą do zrównoważenia w rozwoju miast?

Głos w debacie zabiorą osoby związane ze sztuką, projektowaniem, badaniami społecznymi, które w swoich działaniach opowiadają się za spowolnieniem, tak w wymiarze osobistym, jak i miejskim. Uważność, tkanie zobowiązań, dawanie sobie czas i bliższe relacje konfrontują w nich z rywalizacją, hiperkonsumpcją, współczesnym przyspieszeniem, czy globalnym zużyciem surowców. W trakcie debaty, wspólnie porozmawiamy o tym, co to właściwie znaczy, że miasto się rozwija i po czym możemy to poznać. Zastanowimy się też nad tym, w czym upatrujemy szansy, by przełamać takie myślenie o rozwoju miast, które utożsamia je z ekonomicznym, demograficznym, przestrzennym czy medialnym wzrostem. Zastanowimy się też jak popularyzująca się idea dewzrostu mogłaby się przejawiać w polskich miastach, oraz w jaki sposób można ją uczynić nie tylko elementem polityk czy strategii, ale także codziennych przyzwyczajeń i pragnień budując wrażliwość mieszkanek i mieszkańców na cele i potrzeby, które rozwoju osobistego i rozwoju miast nie wiązałyby z pobudzaniem konsumpcji. Wreszcie, zastanowimy się też nad tym, jak w tej utopii zadbać o miejską sprawiedliwość.

Diana jest doradczynią burmistrzyni Paryża Anne Hidalgo, pisarką i polityczką. Zajmuje się takimi sprawami, jak polityka technologii, 15-minutowe miasto, demokracja i prawa człowieka. Jej najnowszy esej bada splot relacji między polityką władzy a technologią (/Technopower/, Les liens qui liberent, Paryż, 2019). W przeszłości, zanim kandydowała w wyborach na burmistrza Paryża w 2019, była przedsiębiorczynią i dyrektorką generalną, rzeczniczką francuskiej organizacji pozarządowej Ouishare oraz publicystką i mówczynią w wiodących francuskich mediach. Urodzona w Moskwie, ukończyła Sciences Po i HEC Paris.

15-minutowe miasto

Merka Paryża Ann Idalgo ogłosiła, że priorytetem jej drugiej kadencji będzie przekształcenie Paryża w miasto 15-minutowe: miasto bliskie, gdzie mieszkańcy mogą znaleźć wszystko, czego potrzebują w mniej niż kilka minut pieszo lub rowerem od ich domu. Mimo że wizja przybliżania usług i związków do poziomu sąsiedzkiego była już szeroko stosowana w poprzednich latach, to pandemia przyniosła ogromne ożywienie w jej implementacji. Ta prezentacja wprowadzi Państwa w podstawy tego modelu ukształtowane przez profesora Carlosa Moreno, a także podkreśli rosnące znaczenie 15-minutowego miasta w kontekście zmian klimatu i rosnących nierówności. Przedstawione zostaną również cele i narzędzia tego programu, który jest na szczycie politycznej agendy i został przystosowany do struktury miejskiej Paryża. Prezentacja zakończona będzie przykładami z zakresu kultury, lokalnej demokracji, przestrzeni publicznej, bezpieczeństwa i mobilności.

Maciej Frąckowiak – socjolog, doktor nauk społecznych, badacz miasta i kultury wizualnej. Autor i redaktor tekstów oraz książek naukowych i popularyzatorskich o tej tematyce, m.in. raportu Architektem się bywa, przygotowanego wspólnie z Fundacją Bęc Zmiana na zlecenie BAIPP m.st. Warszawa. Inicjator i kurator działań animujących miejską przestrzeń publiczną, a także debatę na jej temat. W latach 2016-2018 członek zespołu koordynującego program Bardzo Młoda Kultura Narodowego Centrum Kultury. Audiunkt na Wydziale Socjologii UAM, Wykładowca School of Form.

Pragnąc inaczej. Samoograniczenie drogą do zrównoważenia w rozwoju miast?

Głos w debacie zabiorą osoby związane ze sztuką, projektowaniem, badaniami społecznymi, które w swoich działaniach opowiadają się za spowolnieniem, tak w wymiarze osobistym, jak i miejskim. Uważność, tkanie zobowiązań, dawanie sobie czas i bliższe relacje konfrontują w nich z rywalizacją, hiperkonsumpcją, współczesnym przyspieszeniem, czy globalnym zużyciem surowców. W trakcie debaty, wspólnie porozmawiamy o tym, co to właściwie znaczy, że miasto się rozwija i po czym możemy to poznać. Zastanowimy się też nad tym, w czym upatrujemy szansy, by przełamać takie myślenie o rozwoju miast, które utożsamia je z ekonomicznym, demograficznym, przestrzennym czy medialnym wzrostem. Zastanowimy się też jak popularyzująca się idea dewzrostu mogłaby się przejawiać w polskich miastach, oraz w jaki sposób można ją uczynić nie tylko elementem polityk czy strategii, ale także codziennych przyzwyczajeń i pragnień budując wrażliwość mieszkanek i mieszkańców na cele i potrzeby, które rozwoju osobistego i rozwoju miast nie wiązałyby z pobudzaniem konsumpcji. Wreszcie, zastanowimy się też nad tym, jak w tej utopii zadbać o miejską sprawiedliwość.

Leonora Grcheva, dołączyła do Doughnut Economics Action Lab, aby poprowadzić współpracę z miastami, gminami i innymi administracjami lokalnymi, które są zainteresowane wprowadzeniem w swoim własnym kontekście Ekonomii Obwarzanka. Leonora jest urbanistką, badaczką i praktykiem partycypacji. Ma ponad dziesięcioletnie doświadczenie w angażowaniu społeczności, miast i regionów na całym świecie dzięki swojej pracy jako konsultantka ds. planowania urbanistycznego dla UN-Habitat, jako wspólniczka przywódców miejskich w University College London oraz konsultantka ds. zaangażowania społeczności w projektach dotyczących środowiska zbudowanego w Wielkiej Brytanii . Studiowała architekturę w swojej ojczystej Macedonii, ukończyła studia magisterskie z zakresu osadnictwa ludzkiego na KU Leuven (Belgia) oraz obroniła doktorat z urbanistyki na Uniwersytecie IUAV w Wenecji (Włochy).

Projektant, wykładowca, kurator wystaw i specjalista w zakresie projektowania przestrzeni publicznych. Prowadzi Pracownię Projektowania Przestrzeni Publicznej na Wydziale Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Stypendysta Rządu Francuskiego w Paryżu, Casa de Velazquez – Academie de France w Madrycie oraz Residency Unlimited w Nowym Jorku. Jego realizacje znajdują się w przestrzeniach publicznych takich miast jak Bruksela, Budapeszt, Strasburg, Szanghaj i podparyska dzielnica biznesu La Defense. Laureat wielu międzynarodowych nagród m.in. „Rado Star France – Prix du Public” przyznanej podczas Paryskiego Tygodnia Designu. Dwukrotny laureat ogólnopolskiej nagrody „Polska Architektura XXL” w kategorii „Polski Krajobraz”. Laureat nagrody artystycznej Miasta Poznania w 2019 roku. Kurator kilkudziesięciu wystaw poświęconych projektowaniu, w szczególności przestrzeni publicznej i projektowaniu zrównoważonemu, prezentowanych m.in. w Centrum Architektury w Paryżu, Muzeum Designu w Helsinkach, Centrum Architektury w Tuluzie i Korea Foundation w Seulu.

Przestrzenie publiczne dla lokalnych społeczności

Pandemia wzmocniła znaczenie przestrzeni publicznej w miastach, okazała się przestrzenią bezpieczną, ale także w trakcie pandemii mieszkańcy docenili jej wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne. W trakcie pandemii zaczęliśmy korzystać z przestrzeni publicznej bardziej świadomie. Coraz częściej nie tylko w niej odpoczywaliśmy, ale także zaczęliśmy w niej dostrzegać potencjał do pracy, nauki, uczestnictwa w kulturze i spotkań z przyjaciółmi. Właśnie takim nowym przestrzeniom i możliwościom przestrzeni publicznej poświęcona zostanie prezentacja.

Thomas Hermann jest Zastępcą Burmistrza Hanoweru i Przewodniczącym Rady Miasta od 2014 roku. Jest również doradcą Ministra Spraw Społecznych w Rządzie Federalnym Dolnej Saksonii do spraw zaangażowania społecznego i samopomocy. Był również pracownikiem naukowym w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Hanowerskiego w latach 1987-1997.

„Tętniące życiem, różnorodne, skondensowane miasta zawierają w sobie ziarna własnej odnowy” Jane Jacobs, The Death and Life Great American Cities

Skąd się bierze siła naszych miast?

Kryzys związany z pandemią w znaczący sposób wpłynął na funkcjonowanie zarówno miast, jak i ich mieszkańców. Władze samorządowe musiały szybko odpowiedzieć na kwestie związane z transportem, usługami publicznymi, dostępem do oświaty. Czas ten został wykorzystany także na wdrażanie innowacji i rozwiązań, między innymi w zakresie cyfryzacji. Pandemia zweryfikowała dotychczasowe plany, wskazała słabe punkty na mapie miast, ale też ujawniła potencjał w nich drzemiący. Czas ograniczeń pokazał jakość i dostępność infrastruktury w okolicy, w której mieszkamy, w szczególności terenów zielonych. Był testem zarówno dla naszych mieszkań, jak i dla nas samych. Okazało się, że dotychczasowa przestrzeń nie zawsze jest już wystarczająca. Kryzys wyzwolił indywidualną zaradność w obszarze pracy zarobkowej, edukacji dzieci i młodzieży, spędzania wolnego czasu i rozwoju osobistego. Okazało się, że pomimo ograniczeń nie straciliśmy z oczu drugiego człowieka, powstało wiele inicjatyw wspierających osoby, które zostały najbardziej dotknięte ograniczeniami. Stawiamy sobie dzisiaj ważkie pytania o stan miast w kryzysie. Co sprawiło, że niektóre miasta działały sprawniej niż inne? Co przyczynia się obecnie do odporności miast w sytuacjach kryzysowych?

Georg Hubmann jest pracownikiem naukowym i doktorantem w Katedrze Urbanistyki i Zrównoważonego Planowania Urbanistycznego na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie. Jest także członkiem kolektywu Circular Berlin, organizacji, która przekształca Berlin w miasto cyrkularne. Jego główne zainteresowania dotyczą przestrzennych skutków gospodarki o obiegu zamkniętym. Prace Georga skupiają się na miejskim metabolizmie i politycznej ekologii przestrzeni. Uzyskał tytuł magistra projektowania urbanistycznego na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie oraz tytuł magistra na Uniwersytecie Tongji w Szanghaju. Prowadził kilka projektów w Berlinie dotyczących udziału społeczności oraz pracował nad planami działań na rzecz klimatu w wielu dzielnicach i miastach europejskich (m.in. Londyn, Paryż, Utrecht, Helsinki, Malmö, Kopenhaga, Lizbona, Walencja).

Miejska cyrkularność

Miasta nadal będą szybko się rozwijać i już dziś odpowiadają za około 75% światowej emisji CO2. Sposób, w jaki są zaprojektowane i jak działają, znacząco wpływa na ocieplenie planety oraz na zdrowie społeczności i ekosystemów. W ramach wysiłków na rzecz zrównoważonego rozwoju miasta coraz częściej zwracają uwagę na gospodarkę o obiegu zamkniętym, która zakłada usuwanie odpadów i zanieczyszczeń z ich metabolizmu. Jednak przejście na cyrkularne systemy miejskie dopiero się rozpoczyna. W swojej prezentacji Georg oferuje wgląd w wyniki swoich najnowszych badań dotyczących cyrkularności miejskiej, proponując działania do wdrożenia. Opisuje również procesy transformacji w Berlinie, które kładą duży nacisk na oddolną mobilizację i zaangażowanie społeczności. Na przykład w ciągu niespełna dwóch lat ponad 150 różnych organizacji współtworzyło teoretyczne ramy gospodarki o obiegu zamkniętym w mieście przy jednoczesnym braku kompleksowego planu na ich wdrożenie.

Artystka wizualna, podejmująca ironiczną grę z przypisywanymi jednostce rolami społecznymi, mechanizmami funkcjonowania instytucji sztuki, poddająca refleksji zaangażowanie społeczne w obszarze sztuki. W jej dorobku znajdują się działania długofalowe oparte na współpracy z instytucjami kultury i publicznością, projekty aktywizujące różne środowiska oraz realizacje kuratorskie. Jej twórczość wpisywana jest często w obręb sztuki feministycznej czy postfeministycznej. Tworzy głównie instalacje, fotografie, performance oraz działania czasowo-przestrzenne. Traktuje dzieło sztuki jako obiekt relacyjny, którego sens i znaczenie może podlegać zmianom i negocjacji. Aktualnie koncentruje się na gestach artystycznych, które zachęcają do działania, do budowania chwilowej wspólnoty, tworzenia pola wzajemnej komunikacji i porozumienia rezygnując tym samym z produkcji materii, a czasem również z własnego autorstwa.

Pragnąc inaczej. Samoograniczenie drogą do zrównoważenia w rozwoju miast?

Głos w debacie zabiorą osoby związane ze sztuką, projektowaniem, badaniami społecznymi, które w swoich działaniach opowiadają się za spowolnieniem, tak w wymiarze osobistym, jak i miejskim. Uważność, tkanie zobowiązań, dawanie sobie czas i bliższe relacje konfrontują w nich z rywalizacją, hiperkonsumpcją, współczesnym przyspieszeniem, czy globalnym zużyciem surowców. W trakcie debaty, wspólnie porozmawiamy o tym, co to właściwie znaczy, że miasto się rozwija i po czym możemy to poznać. Zastanowimy się też nad tym, w czym upatrujemy szansy, by przełamać takie myślenie o rozwoju miast, które utożsamia je z ekonomicznym, demograficznym, przestrzennym czy medialnym wzrostem. Zastanowimy się też jak popularyzująca się idea dewzrostu mogłaby się przejawiać w polskich miastach, oraz w jaki sposób można ją uczynić nie tylko elementem polityk czy strategii, ale także codziennych przyzwyczajeń i pragnień budując wrażliwość mieszkanek i mieszkańców na cele i potrzeby, które rozwoju osobistego i rozwoju miast nie wiązałyby z pobudzaniem konsumpcji. Wreszcie, zastanowimy się też nad tym, jak w tej utopii zadbać o miejską sprawiedliwość.

Jacek Jaśkowiak – Prezydent Miasta Poznania od 2014 roku. Społecznik, działacz sportowy, były przedsiębiorca. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i finansów oraz podatków. Stypendysta GFPS na Uniwersytecie w Bielefeld w Niemczech. W zarządzaniu miastem jego priorytetami są: wdrażanie założeń zrównoważonego transportu, usprawnianie procesów inwestycyjnych, kultura dostępna, polityka mieszkaniowa i senioralna oraz rewitalizacja centrum.

Ronni Kahn AO jest społeczną przedsiębiorczynią i założycielką OZHarvest organizacji charytatywnej, której celem jest ratowanie żywności. Ronni jest żarliwą obrończynią i aktywistką znaną z zakłócania sytuacji związanej z marnotrawstwem żywności w Australii. Pojawia się często w mediach państwowych, pełni funkcję doradcy dla rządu i jest głównym mówcą z dużym wzięciem. Jej misja zwalczania marnotrawstwa żywności i dostarczania pożywienia dla głodnych ludzi jest wspierana przez niektórych, najlepszych na świecie szefów kuchni. Ronni jest Oficerem Orderu Australii (AO) i została uznana za Australijskiego Lokalnego Bohatera Roku. Jej droga jest tematem filmu długometrażowego Nie marnuj jedzenia (Food fighter) i jej życiorys; niedawno została opubliowana książka A Repurposed Life.

Pia Karlsson zdobyła duże i ważne doświadczenie na wysokich stanowiskach w kilku firmach i organizacjach, zarówno szwedzkich, jak i światowych. Wszystkie jej zadania mają kilka wspólnych cech: zawierają element projektowania, przywództwa i komunikacji. Pia miała okazję uczestniczyć w rozwoju silnych marek, takich jak IKEA, Design House Stockholm i Svenska Dagbladet (największa gazeta codzienna w Szwecji). Oprócz umiejętności wymienionych powyżej, PR i informacja były wspólnym wątkiem w jej całej karierze. Tuż przed zatrudnieniem przez Urząd Miasta Sztokholm, jako kierowniczka projektu „Levande Stockholm”, Pia pełniła funkcję Dyrektorki Operacyjnej w Nola Industrier AB, skupiając się przede wszystkim na jakości i zrównoważonym rozwoju. Z tego doświadczenia Pia korzysta z pewnością w swojej obecnej roli, ponieważ Nova Industries jest wiodącym graczem w branży meblarskiej i środowiska przestrzeni publicznych.

Levande Stockholm – cel i rozwój letnich ulic i skwerów w Sztokholmie.

Levande Stockholm w dosłownym tłumaczeniu oznacza ”Żyjący Sztokholm”. Sensem i celem tego projektu jest uczynienie naszego miasta bardziej przyciągającym i dostępnym dla mieszkańców. Koncentrujemy się na okresie letnim, ale realizujemy także mniejszy projekt, dzięki któremu miejsca są bezpieczniejsze zimą. Przedstawię tło projektu i opowiem, jak to wszystko zaczęło się w 2015 roku. Zaprezentuję trzy różne obszary tematyczne: projekt, treść i narzędzie do przebudowy. Opowiem o tym, co, jak i dlaczego, a także podzielę się kilkoma dobrymi przykładami z każdego obszaru. To koncepcja sukcesu, doceniana przez większość mieszkańców Sztokholmu.

Prezes zarządu Grupy MTP, Prezes Rady Polskiej Izby Przemysłu Targowego. Absolwent Wydziału Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Poznaniu oraz studiów menedżerskich Advanced Management Program w IESE Business School w Barcelonie. Od początku swojej kariery zawodowej (od 1998 roku) jest związany z Międzynarodowymi Targami Poznańskimi. Pełnił funkcję dyrektora Międzynarodowe Targi Wyrobów Spożywczych POLAGRA FOOD, Międzynarodowych Targów Maszyn i Narzędzi dla Przemysłu Drzewnego i Meblarskiego DREMA i Międzynarodowych Targów Komponentów do Produkcji Mebli FURNICA, następnie objął stanowisko dyrektora grupy produktów z sektora rolno-spożywczego i drzewnego. Od 2007 roku zasiada w Zarządzie Grupy MTP, w roli wiceprezesa, od 2020 roku – w roli prezesa zarządu. Tomasz Kobierski jest także przewodniczącym Rady Nadzorczej Targów Lublin oraz przewodniczącym komitetu organizacyjnego największych w Polsce zawodów konnych Cavaliada Tour. Zasiada w Zarządzie Stowarzyszenia Producentów Maszyn, Urządzeń i Narzędzi do Obróbki Drewna Droma. W 2020 roku objął także prestiżowe stanowisko Prezesa Rady Polskiej Izby Przemysłu Targowego.

Rezyliencyjne miasta – jak targi mogą wzmocnić miasta?

Targi miały zawsze charakter miastotwórczy. Ich powstanie oraz rozwój wiązał się ze wzrostem znaczenia miasta na arenie krajowej i często międzynarodowej. Niejednokrotnie nazywane były oknem na świat, ponieważ główna działalność wiązała się ze współpracą międzynarodową, prestiżem i świadczyła niejednokrotnie o statusie nie tylko materialnym miasta, w którym funkcjonowały. Dzięki bezpośredniej obecności targów w mieście rozwijał się przemysł turystyczny: hotele, gastronomia, handel. Miasto było atrakcyjne dla turystów krajowych i zagranicznych, co wiązało się ze sporymi korzyściami dla jego mieszkańców. W sytuacji ostatnich 2 lat pandemii to właśnie branża targowa była jedną z mocniej poszkodowanych, ponieważ opierała się na spotkaniach bezpośrednich, które zostały ograniczone do niezbędnego minimum na całym świecie. Fakt dalszego rozwoju stanął pod znakiem zapytania. Rynek targowy zaczął się kurczyć, ponieważ niektóre imprezy i wydarzenia, które na czas pandemii przeniosły się do Internetu, nie zamierzają powrócić do realnych przestrzeni nawet po jej ustaniu. W obecnym czasie, kiedy zaczynamy wychodzić już z lockdownu, targi muszą niejako od początku zdefiniować swoje pole działania. Mogą stać się kolejny raz czynnikiem miastotwórczym, ale pod warunkiem, że dostosują swój biznesowy do aktualnych oczekiwań i potrzeb otoczenia. Po raz kolejny mogą wpłynąć na miasto, chroniąc je przed skutkami ostatniego kryzysu.

Timo Koivisto jest burmistrzem miasta Jyväskylä od 2015 roku. Wcześniej przez dziesięć lat był zastępcą burmistrza miasta Jyväskylä. Ma za sobą długą karierę w sektorze publicznym, w tym stanowisko specjalnego doradcy ministra finansów i premiera. Timo Koivisto uzyskał tytuł magistra prawa na Uniwersytecie w Turku.

„Tętniące życiem, różnorodne, skondensowane miasta zawierają w sobie ziarna własnej odnowy” Jane Jacobs, The Death and Life Great American Cities

Skąd się bierze siła naszych miast?

Kryzys związany z pandemią w znaczący sposób wpłynął na funkcjonowanie zarówno miast, jak i ich mieszkańców. Władze samorządowe musiały szybko odpowiedzieć na kwestie związane z transportem, usługami publicznymi, dostępem do oświaty. Czas ten został wykorzystany także na wdrażanie innowacji i rozwiązań, między innymi w zakresie cyfryzacji. Pandemia zweryfikowała dotychczasowe plany, wskazała słabe punkty na mapie miast, ale też ujawniła potencjał w nich drzemiący. Czas ograniczeń pokazał jakość i dostępność infrastruktury w okolicy, w której mieszkamy, w szczególności terenów zielonych. Był testem zarówno dla naszych mieszkań, jak i dla nas samych. Okazało się, że dotychczasowa przestrzeń nie zawsze jest już wystarczająca. Kryzys wyzwolił indywidualną zaradność w obszarze pracy zarobkowej, edukacji dzieci i młodzieży, spędzania wolnego czasu i rozwoju osobistego. Okazało się, że pomimo ograniczeń nie straciliśmy z oczu drugiego człowieka, powstało wiele inicjatyw wspierających osoby, które zostały najbardziej dotknięte ograniczeniami. Stawiamy sobie dzisiaj ważkie pytania o stan miast w kryzysie. Co sprawiło, że niektóre miasta działały sprawniej niż inne? Co przyczynia się obecnie do odporności miast w sytuacjach kryzysowych?

Amelia jest ekspertką w dziedzinie polityki ekonomii cyrkularnej. W Fundacji Ellen MacArthur kieruje jednostką badań nad polityką, przekazuje przekrojowe spostrzeżenia dotyczące polityki władzom krajowym i miejskim oraz innym kluczowym interesariuszom ekosystemu (w tym przedsiębiorstwom i organizacjom politycznym). Jest współautorką wytycznych „Universal Circular Economy Policy Goals” (Ogólne cele polityki ekonomii cyrkularnej) i regularnie uczestniczy w badaniach nad polityką gospodarki o obiegu zamkniętym. W swojej pracy Amelia opowiada się za filozofią, zgodnie z którą polityka oparta na misji może przyspieszyć przejście na gospodarkę o obiegu zamkniętym i osiągnąć szersze cele polityki społecznej i środowiskowej – na całym świecie. Amelia jest doktorantką w dziedzinie rozwoju międzynarodowego na Uniwersytecie w Edynburgu oraz absolwentką Uniwersytetu Oksfordzkiego.

Jaką rolę odgrywają miasta w transformacji ku gospodarce o obiegu zamkniętym?

Miasta zawsze były ośrodkami pomysłów i innowacji, miejscami, w których tworzono rozwiązania niektórych z najbardziej palących problemów świata. Jednak prawda jest również taka, że miasta są głównym źródłem zanieczyszczeń, to w nich wykorzystuje się najwięcej zasobów światowych i produkuje się najwięcej światowych odpadów. W jaki sposób miasta mogą w pełni wykorzystać ekonomię cyrkularną, by wyeliminować negatywne skutki i wzmocnić swoje pozytywne działanie? W mojej prezentacji dowiesz się o trzech zasadach gospodarki o obiegu zamkniętym oraz o tym, jak są one już stosowane w niektórych miastach na świecie, przynosząc pozytywne skutki społeczne i środowiskowe.

Socjolożka, badaczka miejska. Współautorka książki “Chasing Warsaw. Socio-Material Dynamics of Urban Change after 1990” (2012, wraz z Moniką Grubbauer) i “Miasto-Zdrój. Architektura i programowanie zmysłów” (2014, wraz z Bogną Świątkowską). Autorka książki „Chaos Warszawa. Porządki przestrzenne polskiego kapitalizmu” (2017).

Czy Polska zechce się zmieścić obwarzanku?

Jak podnosić standard życia, zmniejszać nierówności pomagając zarazem sobie i przyszłym pokoleniom? Kto będzie wehikułem, a kto raczej hamulcowym niezbędnej przebudowy Polski? Społeczeństwo „na dorobku”, wiecznie nadganiające i aspirujące do większego i bardziej powszechnego dobrobytu niechętnie ogranicza konsumpcję. Ludzie nieufni wobec państwa i siebie nawzajem z dystansem traktują dobro wspólne. Odpowiedzi na praktyczne dylematy ekonomii obwarzanka poszukamy na poziomie miasta i samorządu.

Xavi Matilla jest architektem-urbanistą, absolwentem Escola Tècnica Superior d’Arquitectura del Vallès-UPC, urodzonym w mieście Terrassa (Barcelona) w 1975 roku. Swoją karierę zawodową rozwijał w różnych biurach architektonicznych o uznanej renomie w dziedzinie urbanistyki, zdobywając liczne nagrody i wyróżnienia. Jest profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Urbanistyki i Planowania Przestrzennego (DUOT) na Universitat Politècnica de Catalunya UPC_BarcelonaTECH oraz w Master Metropoli in Metropolitan and Urban Studies, The Barcelona Institute of Regional and Metropolitan Studies (IERMB). Obecnie jest głównym architektem Barcelony.

Transformacja przestrzeni publicznej, Barcelona Superblock: nowy etap

Program Superblock idzie o krok do przodu i staje się modelem transformacji ulicznej dla całego miasta. Jego cel to odzyskanie części przestrzeni dla mieszkańców zajmowanej obecnie przez prywatne pojazdy. Dążeniem jest tu stworzenie zdrowej, bardziej zielonej, sprawiedliwej i bezpiecznej przestrzeni publicznej, która promuje relacje społeczne i lokalną gospodarkę. Po przeprowadzeniu inicjatyw na małą skalę na obszarach takich jak Poblenou, Horta i Sant Antoni, Superblock rozwijany jest zarówno pod względem skali, jak i tempa. Rada Miejska Barcelony przeprowadziła szczegółową analizę miasta: przepływy obywateli i mobilność, obiekty sąsiedzkie, tereny zielone, budynki i tkankę społeczną i tak dalej. Dzięki takiemu kompleksowemu podejściu stworzono hierarchię dróg, umożliwiającą uwolnienie niektórych ulic od ruchu drogowego oraz utworzenie sieci zielonych węzłów i placów, na których piesi mają pierwszeństwo.

Iwona Matuszczak-Szulc – dyrektorka Wydziału Rozwoju Miasta i Współpracy Międzynarodowej Urzędu Miasta Poznania. Odpowiada za kontakty z partnerami zagranicznymi, proces uaktualniania i monitoringu Strategii Rozwoju Miasta. Nadzoruje prace związane z ratingiem miasta Poznania i współpracą z międzynarodowymi agencjami ratingowymi Fitch Ratings i Moody’s Investors Service, pracę think-tanków przy Prezydencie Miasta, przygotowanie innowacyjnych koncepcji, modeli, struktur oraz rozwiązań́ sytuacji problemowych a także realizację międzynarodowych konferencji i projektów. Koordynuje strategiczne zarządzanie w mieście i udział Poznania w Agendzie Miejskiej UE. Koordynator europejskiego projektu „Get into the swing of the City” skierowanego do kreatywnego pokolenia Y. Wykładowca akademicki. Interesuje się zastosowaniem innowacyjnych metod w rozwiązywaniu złożonych problemów oraz projektów badawczych oraz bieganiem długodystansowym. Jest pomysłodawczynią i główną organizatorką Forum Rozwoju Miast.

Doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, historyk, stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego”. Autor książek, m.in.: „Konserwatyzm po komunizmie” (2009), „Rywalizacja polityczna w Polsce” (2013), „Wyjście awaryjne” (2018), „Miejski grunt. 250 lat polskiej gry z nowoczesnością” (2021).

Czy Polska zechce się zmieścić obwarzanku?

Jak podnosić standard życia, zmniejszać nierówności pomagając zarazem sobie i przyszłym pokoleniom? Kto będzie wehikułem, a kto raczej hamulcowym niezbędnej przebudowy Polski?
Społeczeństwo „na dorobku”, wiecznie nadganiające i aspirujące do większego i bardziej powszechnego dobrobytu niechętnie ogranicza konsumpcję. Ludzie nieufni wobec państwa i siebie nawzajem z dystansem traktują dobro wspólne. Odpowiedzi na praktyczne dylematy ekonomii obwarzanka poszukamy na poziomie miasta i samorządu.

Cezary Mazurek – Pełnomocnik Dyrektora ICHB PAN ds. Poznańskiego Centrum Superkomputerowo-Sieciowego. Od ponad 20 lat zaangażowany w budowę infrastruktury informatycznej nauki w Polsce i rozwój usług dla społeczeństwa informacyjnego. Do największych wdrożeń, którymi kierował należą: Miejski Informator Multimedialny o Poznaniu, system bibliotek cyfrowych dLibra, system rekrutacji NABÓR, telewizja naukowa PLATON TV. Prezes Stowarzyszenia Wielkopolski Klaster Teleinformatyczny. Autor ponad 100 publikacji.

Miasto otwarte na innowacje w erze transformacji cyfrowej

W trwającej obecnie erze cyfrowej transformacji dane są kluczowym czynnikiem w rozwoju społecznym i gospodarczym. Warto pamiętać, że na różnych szczeblach administracji również powstają i są przechowywane ogromne ilości danych. Z tego względu, otwierając swoje dane, sektor ten może pobudzać innowacyjność przedsiębiorstw i tworzenie usług zarówno o charakterze społecznym jak i komercyjnym. Dlatego też, działalność PCSS jako centrum badawczo-rozwojowego w zakresie technologii ICT oraz ich zastosowań, nastawiona jest m.in. na zapewnienie otwartej infrastruktury do przetwarzania danych. Jest to bowiem kluczowy czynnik wielowymiarowej transformacji miasta. Dzięki takiemu podejściu wszyscy interesariusze smart city mogą realizować swoje cele społeczne, naukowe, gospodarcze czy polityczne. Uzupełnieniem tego trendu jest też rozwój na terenie miasta otwartych przestrzeni żyjących laboratoriów (tzw. Living Labs) pozwalających na zaangażowanie mieszkańców w procesy tej transformacji. Przykłady takich działań zaprezentujemy w naszym wystąpieniu.

Ariel Modrzyk, doktor pracujący na Wydziale Socjologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Autor publikacji w czasopismach naukowych takich jak „Studia Socjologiczne”, „Kultura i Społeczeństwo”, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” i innych. Zainteresowania naukowe: socjologia życia codziennego, socjologia gospodarki, socjologia ciała, socjologia posthumanistyczna. Autor dwóch monografii „Pomiędzy normatywizmem a realizmem. Od teorii uznania Axela Honnetha do radykalnie refleksyjnej krytyki społecznej” (Ha!art 2013), oraz „Społeczeństwo Marnotrawców? Status i funkcje normy niemarnowania żywności” (NOMOS 2019).

Pragnąc inaczej. Samoograniczenie drogą do zrównoważenia w rozwoju miast?

Głos w debacie zabiorą osoby związane ze sztuką, projektowaniem, badaniami społecznymi, które w swoich działaniach opowiadają się za spowolnieniem, tak w wymiarze osobistym, jak i miejskim. Uważność, tkanie zobowiązań, dawanie sobie czas i bliższe relacje konfrontują w nich z rywalizacją, hiperkonsumpcją, współczesnym przyspieszeniem, czy globalnym zużyciem surowców. W trakcie debaty, wspólnie porozmawiamy o tym, co to właściwie znaczy, że miasto się rozwija i po czym możemy to poznać. Zastanowimy się też nad tym, w czym upatrujemy szansy, by przełamać takie myślenie o rozwoju miast, które utożsamia je z ekonomicznym, demograficznym, przestrzennym czy medialnym wzrostem. Zastanowimy się też jak popularyzująca się idea dewzrostu mogłaby się przejawiać w polskich miastach, oraz w jaki sposób można ją uczynić nie tylko elementem polityk czy strategii, ale także codziennych przyzwyczajeń i pragnień budując wrażliwość mieszkanek i mieszkańców na cele i potrzeby, które rozwoju osobistego i rozwoju miast nie wiązałyby z pobudzaniem konsumpcji. Wreszcie, zastanowimy się też nad tym, jak w tej utopii zadbać o miejską sprawiedliwość.

Tanja Oksa pracuje w Wydziale Rozwoju Biznesu Urzędu Miasta Jyväskylä. Jej jednostka, Business Jyväskylä, wspiera rozwój biznesu na wielu poziomach. Rozwój platform miejskich i ekosystemów pracy są częścią jej doświadczenia i sposobu działania. Tanja zajmuje się ekosystemami związanymi ze zdrowiem i dobrym samopoczuciem, odnową przemysłu, a także know-how, wspieraniem talentów oraz zrównoważonym rozwojem. Jako osoba odpowiedzialna za przepływ informacji , Tanja współpracuje z lokalnymi, krajowymi oraz międzynarodowymi sieciami. Ma tytuł magistra inżyniera w zakresie technologii środowiskowej, co jest doskonałą bazą dla pracy, którą wykonuje.

Kangas – żyjąca struktura tworzona przez biznes i ludzi

Preznetacja odsłoni kurtynę platformy rozwoju miejskiego w Jyväskylä. Kangas było kiedyś obszarem papierni tuż obok centrum miasta. Teraz staje się domem dla ponad 5000 osób i ma zapewnić około 2100 miejsc pracy do 2040 roku. Serce, stopy, zrównoważony rozwój oraz zieleń są głównymi tematami Kangas. Wyjaśnionę, jak te tematy stały się częścią planowania, struktury miejskiej oraz zarządzania.

W 2011 roku założyłem Coworking ZOO, który w 2020 roku przekształciliśmy w żywe laboratoria PSNC Future Labs. Prowadząc Future Labs, skupiam się na rozwijaniu lokalnego ekosystemu innowacji w obszarach smart city, edukacji, zdrowia, włączenia społecznego. Inspirują mnie ludzie oraz działania biznesowe i społeczne, mierzone wskaźnikami innymi niż tylko zysk. We współpracy nauka-biznes dążę do robienia sensownych rzeczy z fajnymi partnerami, którzy nie boją się łamać status quo. Piszę i prowadzę projekty UE, głównie w zakresie praktycznego wykorzystania danych, obliczeń dużej mocy, rzeczywistości wirtualnej i rozszerzonej oraz symulacji CFD, MES, predykcyjnych. Pozyskałem ponad 50 mln zł na działania technologiczne i społeczne, np.: Shop4cf, I4MS-growth, WINS, SymbIoTe, MIDIH, StartUpIT, EDIH HPC4Poland, Spin-Tech… Trochę publikuję. Jestem w zarządach stowarzyszeń Wielkopolski Klaster Teleinformatyczny oraz European Network of Living Labs. Jestem absolwentem UAM, Politechniki Poznańskiej oraz programu Science-Management-Commercialization na Uniwersytecie Stanforda.

Kate Raworth (brzmi jak „Ray-worth”) jest zbuntowaną ekonomistką, która skupia się na dostosowywaniu ekonomii do realiów XXI wieku. Jest twórczynią Ekonomii Obwarzanka (Doughnut) wskazujacej potrzeby społeczne i granice środowiska naturalnego oraz współzałożycielką Doughnut Economics Action Lab. Jej światowy bestseller „Ekonomia obwarzanka. Siedem sposobów myślenia o ekonomii XXI wieku”  została przetłumaczona na ponad 20 języków i wywarła duży wpływ na różnych odbiorców, od Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, przez papieża Franciszka po Extinction Rebellion. Kate jest starszą współpracowniczką w Instytucie Zmian Środowiskowych Uniwersytetu Oksfordzkiego, gdzie wykłada na studiach magisterskich z zakresu zmian środowiskowych i zarządzania. Jest również profesorką praktyki na Uniwersytecie Nauk Stosowanych w Amsterdamie. W ciągu ostatnich 25 lat, kariera Kate rozwinęła się od pracy z mikroprzedsiębiorcami w wioskach Zanzibaru do współtworzenia Raportu o Rozwoju Społecznym dla UNDP w Nowym Jorku, a następnie przez dekadę pracowała jako starszy pracownik naukowy w Oxfam. Ukończyła studia licencjackie pierwszego stopnia z polityki, filozofii i ekonomii oraz uzyskała tytuł magistra ekonomii na rzecz rozwoju na Uniwersytecie Oksfordzkim. Jest członkiem Klubu Rzymskiego, a obecnie zasiada w Radzie Światowej Organizacji Zdrowia ds. Ekonomiki Zdrowia dla Wszystkich. Kate pisze artykuły dla mediów, w tym dla The Guardian, The New Statesman, Newsweek.com i Wired.com, i udzielała się w wielu programach radiowych, w tym dla BBC Radio 4, The World Service, ABC i NPR, a także w telewizji, w tym CNN World News, Al-Jazeera, BBC, ITV i CBC. The Guardian nazwał ją „jedną z dziesięciu najlepszych tweeterów na temat transformacji gospodarczej”.

Ivana Rohr i Robin Höning z endboss – interdyscyplinarnego studia z siedzibą w Hanowerze w Niemczech, które zajmuje się przestrzennymi pytaniami i odpowiedziami we wszystkich skalach. Ivana studiowała kreatywne pisanie i ukończyła sztuki piękne a Robin jest architektem z tytułem magistra architektury i rozwoju miasta. Wraz z interdyscyplinarnym zespołem endboss starają się łączyć praktyki artystyczne i miejskie w celu znalezienia odpowiedzi na pytania, których nikt nie zadał. Próbują unikać rutyny i powtarzających się schematów metodycznych, stale pracują nad elastycznością na niepewnym terenie. Są przekonani, że nieprzewidywalność i niezaprogramowanie są – a raczej powinny być – dwoma decydującymi czynnikami w naszym planowaniu i koncepcjach współżycia.

Carolyn Steel, magister (Cantab), Królewski Instytut Architektów Brytyjskich (RIBA). Jest wiodącą wizjonerką w dziedzinie żywności i miast. Brytyjska architektka, pisarka i wykładowczyni, napisała wielokrotnie nagradzaną książkę Hungry City (2008) i Sitopia: Jak jedzenie może ocalić świat (2020). Jej koncepcja sitopii (od greckiego sitos, jedzenie + topos, miejsce), czyli miejsca-jedzenia zyskała szerokie uznanie w wielu dziedzinach, takich jak design, ekologia, nauka czy sztuka. Była dyrektorką Kilburn Nightingale Architects w Londynie, studiowała na University of Cambridge, na którym również wykładała. Swoje wykłady wygłaszała także na London Metropolitan, Wageningen University, uniwersytetach związanych ze stowarzyszeniem Slow Food oraz London School of Economics. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Aeres w Holandii w latach 2020-21. Carolyn cieszy się międzynarodowym uznaniem jako mówca a jej wystąpienie w ramach konferencji TED w 2009 roku obejrzano ponad milion razy. W sierpniu 2020 roku wystąpiła w specjalnym wydaniu BBC Radio 4 The Food Programme.

Sitopia

Mieszkając w nowoczesnym mieście, takim jak Londyn czy Poznań, łatwiej jest uwierzyć w to, że udało nam się rozwiązać problem jak jeść. Zakładamy, że gdy wejdziemy do restauracji lub supermarketu, jedzenie będzie na nas czekać, jakby miało znaleźć się tam za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nic bardziej mylnego – jak przypomniała nam pandemia Covid-19. Rzeczywiście, ukryte koszty, które płacimy za to jak jemy, związane m.in ze zmianami klimatycznymi, masowym wymieraniem, erozją gleby, wycinką lasów, wyczerpaniem wody, zanieczyszczeniami, chorobami dietozależnymi i epidemiami chorób odzwierzęcych – niszczą nas i naszą planetę. Co więc możemy zrobić?

Wierzę, że poprzez przywrócenie należytego szacunku pożywieniu i sprowadzenie go do sedna naszego myślenia, możemy ponownie zsynchronizować się z naturą, aby zbudować bardziej zrównoważone i prężne społeczeństwa. Przywołany przeze mnie termin sitopia (z greckiego sito, jedzenie + topos, miejsce), czyli miejsce- jedzenie opisuje to podejście. Głównym celem sitopii jest ponowne przemyślenie relacji między miastem a wsią, czyli podstawowej dynamiki ludzkiej cywilizacji. Ci z nas, którzy mieszkają w miastach, nazywają siebie „miastowymi”, ale jeśli nasza żywność, energia i inne materiały pochodzą skądinąd, to do jakiego stopnia faktycznie możemy uznawać się za ich mieszkańców? Fakt, że miasta nie mogłyby istnieć bez wsi, a mimo to, tak niewielu z nas – miastowych, dostrzega i przejmuje się krajobrazami rolniczymi, które nas podtrzymują, nazywam „paradoksem miejskim”.

Nadszedł czas, aby pilnie przemyśleć sposób, w jaki żyjemy. Myśląc i działając bezpośrednio poprzez jedzenie, możemy nauczyć się żyć w równowadze z naturą, budować bardziej odporne i uczciwe społeczeństwa, rewitalizować nasze miasta i przeformułować relacje na poziomie miasto-wieś. Co najważniejsze, za pomocą żywności możemy na nowo stworzyć naszą wizję dobrego życia. Jedzenie jest świetnym łącznikiem: myśląc nie tylko o pożywieniu, ale poprzez nie, możemy uzyskać istotny wgląd w struktury naszego życia i zmienić je na lepsze.

Zala Strojin Božič pracuje w Urzędzie Miasta Lublana od 2002 roku. Posiada tytuł magistra z zakresu ochrony środowiska i zajmowała się przede wszystkim tematyką zanieczyszczenia gleb. Po 2010 roku odpowiadała również za zwalczanie inwazyjnych gatunków obcych oraz systemem zarządzania środowiskiem EMAS. Od 2018 r. pracuje jako menedżer ds. gospodarki o obiegu zamkniętym dla miasta Lublany i koncentruje się przede wszystkim na tym, jak mniej i wydajniej wydawać zasoby naturalne miasta, promując ponowne wykorzystanie i współdzielenie oraz przyjmując długoterminowe, zrównoważone i cyrkularne rozwiązania z zaangażowaniem obywateli.

Cyrkularna podróż Lublany

W Lublanie jesteśmy przekonani, że przejście od gospodarki liniowej do gospodarki o obiegu zamkniętym ma znaczący wpływ nie tylko na produkcję, ale także na cały porządek społeczny i naszą mentalność. Informujemy, edukujemy i zachęcamy wszystkich naszych pracowników publicznych, aby zachowywali się w sposób zrównoważony, cyrkularny i by podejmowali ekologiczne decyzje. Jednocześnie budujemy interdyscyplinarne łańcuchy wartości, mając na uwadze korzyści ekonomiczne, społeczne i środowiskowe. Wprowadzamy odpowiedzialne zarządzanie wszystkimi zasobami (od finansowych po ludzkie) oraz wzmacniamy innowacyjność i konkurencyjność we wszystkich obszarach zarządzania miastem. Podejście systemowe, holistyczne i strategiczne to podejście, które Lublana stosuje od ponad 14 lat i za jego sprawą nasze miasto wielokrotnie potwierdziło, że przyjmując długoterminowe, zrównoważone i cyrkularne rozwiązania z udziałem obywateli, my i nasze środowisko jesteśmy zwycięzcami.

Politolog, absolwent Kolegium MISH UW, tłumacz, publicysta. Członek zespołu Krytyki Politycznej oraz Instytutu Studiów Zaawansowanych. Współautor wywiadów-rzek z Agatą Bielik-Robson, Ludwiką Wujec i Agnieszką Graff. Pisze o ekonomii politycznej, nadchodzącej apokalipsie UE i nie tylko. Robi rozmowy. Długie.

Czy Polska zechce się zmieścić obwarzanku?

Jak podnosić standard życia, zmniejszać nierówności pomagając zarazem sobie i przyszłym pokoleniom? Kto będzie wehikułem, a kto raczej hamulcowym niezbędnej przebudowy Polski?
Społeczeństwo „na dorobku”, wiecznie nadganiające i aspirujące do większego i bardziej powszechnego dobrobytu niechętnie ogranicza konsumpcję. Ludzie nieufni wobec państwa i siebie nawzajem z dystansem traktują dobro wspólne. Odpowiedzi na praktyczne dylematy ekonomii obwarzanka poszukamy na poziomie miasta i samorządu.

Bogna Świątkowska, pomysłodawczyni, fundatorka i prezeska zarządu Fundacji Bęc Zmiana, z którą zrealizowała kilkadziesiąt projektów poświęconych przestrzeni publicznej, architekturze i projektowaniu, a także konkursów adresowanych do architektów i projektantów młodego pokolenia. Inicjatorka i redaktorka naczelna czasopisma „Notes na 6 tygodni”. Wcześniej naczelna pierwszego popkulturalnego miesięcznika „Machina” (1998–2001), autorka licznych tekstów, wywiadów, programów radiowych i telewizyjnych poświęconych współczesnej kulturze popularnej. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2014). Członkini Społecznej Rady Kultury przy prezydencie m.st. Warszawy (2012-2015), Rady Architektury i Przestrzeni Publicznej m.st. Warszawy (2015-2018), a także Zespołu Eksperckiego ds. Kultury Lokalnej przy Narodowym Centrum Kultury (2015-2017).

www.beczmiana.pl

„Tętniące życiem, różnorodne, skondensowane miasta zawierają w sobie ziarna własnej odnowy” Jane Jacobs, The Death and Life Great American Cities

Skąd się bierze siła naszych miast?

Kryzys związany z pandemią w znaczący sposób wpłynął na funkcjonowanie zarówno miast, jak i ich mieszkańców. Władze samorządowe musiały szybko odpowiedzieć na kwestie związane z transportem, usługami publicznymi, dostępem do oświaty. Czas ten został wykorzystany także na wdrażanie innowacji i rozwiązań, między innymi w zakresie cyfryzacji. Pandemia zweryfikowała dotychczasowe plany, wskazała słabe punkty na mapie miast, ale też ujawniła potencjał w nich drzemiący. Czas ograniczeń pokazał jakość i dostępność infrastruktury w okolicy, w której mieszkamy, w szczególności terenów zielonych.  Był testem zarówno dla naszych mieszkań, jak i dla nas samych. Okazało się, że dotychczasowa przestrzeń nie zawsze jest już wystarczająca. Kryzys wyzwolił indywidualną zaradność w obszarze pracy zarobkowej, edukacji dzieci i młodzieży, spędzania wolnego czasu i rozwoju osobistego. Okazało się, że pomimo ograniczeń nie straciliśmy z oczu drugiego człowieka, powstało wiele inicjatyw wspierających osoby, które zostały najbardziej dotknięte ograniczeniami. Stawiamy sobie dzisiaj ważkie pytania o stan miast w kryzysie. Co sprawiło, że niektóre miasta działały sprawniej niż inne? Co przyczynia się obecnie do odporności miast w sytuacjach kryzysowych?

Radna miasta Rennes do spraw muzeów, bibliotek oraz kultury gamingowej. Na początku pracowała jako inżynier oprogramowania. Jej pierwsze działania polityczne skupiały się na wolontariacie w organizacjach feministycznych i LGBTQI+. Obecnie uczy programowania przyszłych twórców gier. Chce, żeby kultura była dostępna dla wszystkich. Jej pierwszym krokiem jako radnej było zniesienie opłat za korzystanie z muzeów i bibliotek.

Kreatywne wyjście poza mury muzeum

Z powodu pandemii Covid19 i kolejnych blokad we Francji, przemysł kulturalny musi znaleźć nowe sposoby na utrzymanie więzi ze społeczeństwem. Tak zrobiło Muzeum Sztuk Pięknych w Rennes. Przede wszystkim była to okazja do ponownego przemyślenia mediacji. Muzeum rozwinęło kontakty z odwiedzającymi drogą cyfrową z wykorzystaniem sieci społecznościowych. Ponadto, była to okazja dla Muzeum do rozwijania kreatywnych sposób ekspozycji poza jego siedzibą.

Mariusz Wiśniewski, Zastępca Prezydenta Miasta Poznania. Ukończył Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa oraz Wydział Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Absolwent Szkoły dla Młodych Liderów Społecznych i Politycznych w Warszawie. Były Wiceprezes Funduszu Rozwoju i Promocji Województwa Wielkopolskiego S.A oraz były członek Zespołu Doradców Wojewody Wielkopolskiego – Piotra Florka.

Ekspertka w dziedzinie projektowania i tworzenia innowacji. Założycielka Metaphor, firmy zrzeszającej grono specjalistów, którzy codziennie, przy ścisłej współpracy z klientami i partnerskim podejściu, wypracowują strategie firm i marek, rozwijają i wdrażają innowacyjne produkty i usługi, a także usprawniają pracę zespołów. Jedna z pierwszych w Polsce konsultantek holistycznej koncepcji zarządzania Innovation&Design Management, łączącej kilka metodologii (m.in. design management, design thinking, user experience, service design i coaching), które przyczyniają się do tworzenia innowacji w firmach na poziomie strategicznym, taktycznym i operacyjnym. Twórczyni i kierowniczka merytoryczna pierwszych w Polsce studiów podyplomowych „Zarządzanie innowacją – Design Management” na Uniwersytecie SWPS. Pomaga w zaplanowaniu zmian, a następnie przeprowadzeniu firm i organizacji przez nierzadko trudne procesy i transformacje. Lider innowacji, z której doświadczenia skorzystały firmy z branży m.in. wyposażenia wnętrz, fashion, FMCG, IT, a także instytucje rządowe i organizacje pozarządowe. Firmy, z którymi Anna Wróblewska współpracowała, były wielokrotnie nagradzane za innowacyjne projekty i wdrożenia. Wśród jej klientów są m.in. VOX, ENEA, LIDL, Volkswagen Poznań, Leroy Merlin, Harpo, Benefit Systems S.A., ALVO Medical, The Lorenz Bahlsen Snack-World, BZ WBK, Gazeta Wyborcza, Urząd Miasta Poznania i Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości. Za stworzoną przez Annę Wróblewską strategię rozwoju, firma Meble Vox została wyróżniona w konkursie Design Management Europe Award 2009 jako jedyna firma z Europy Środkowo-Wschodniej. Firma VOX została uhonorowana nagrodą „Dobry Wzór” Instytutu Wzornictwa Przemysłowego jako najlepszy nowy produkt w Polsce w 2011 r, a także nagrodą Must Have na Łódź Design Festival.

Rezyliencyjne miasta – jak targi mogą wzmocnić miasta?

Targi miały zawsze charakter miastotwórczy. Ich powstanie oraz rozwój wiązał się ze wzrostem znaczenia miasta na arenie krajowej i często międzynarodowej. Niejednokrotnie nazywane były oknem na świat, ponieważ główna działalność wiązała się ze współpracą międzynarodową, prestiżem i świadczyła niejednokrotnie o statusie nie tylko materialnym miasta, w którym funkcjonowały. Dzięki bezpośredniej obecności targów w mieście rozwijał się przemysł turystyczny: hotele, gastronomia, handel. Miasto było atrakcyjne dla turystów krajowych i zagranicznych, co wiązało się ze sporymi korzyściami dla jego mieszkańców. W sytuacji ostatnich 2 lat pandemii to właśnie branża targowa była jedną z mocniej poszkodowanych, ponieważ opierała się na spotkaniach bezpośrednich, które zostały ograniczone do niezbędnego minimum na całym świecie. Fakt dalszego rozwoju stanął pod znakiem zapytania. Rynek targowy zaczął się kurczyć, ponieważ niektóre imprezy i wydarzenia, które na czas pandemii przeniosły się do Internetu, nie zamierzają powrócić do realnych przestrzeni nawet po jej ustaniu. W obecnym czasie, kiedy zaczynamy wychodzić już z lockdownu, targi muszą niejako od początku zdefiniować swoje pole działania. Mogą stać się kolejny raz czynnikiem miastotwórczym, ale pod warunkiem, że dostosują swój biznesowy do aktualnych oczekiwań i potrzeb otoczenia. Po raz kolejny mogą wpłynąć na miasto, chroniąc je przed skutkami ostatniego kryzysu.

Aleksandra Zaława-Borowiak od 15 lat pracuje w Zarządzie Geodezji i Katastru Miejskiego GEOPOZ w Poznaniu, który m. in. realizuje zadania z zakresu administracji rządowej dotyczące geodezji i kartografii na terenie miasta Poznania; wcześniej przez 2 lata pracowała w prywatnej firmie geodezyjnej. Ukończyła Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu na kierunku geodezja i kartografia. Posiada dwa zakresy uprawnień zawodowych nadane przez Głównego Geodetę Kraju. Dzięki pracy na różnych stanowiskach zdobyła bogate doświadczenie przy tworzeniu i aktualizacji powiatowych baz danych: ewidencji gruntów i budynków, rejestru cen nieruchomości, geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu, obiektów topograficznych. Dodatkowo prowadziła projekty na utworzenie sieci uzbrojenia terenu w postaci obiektowej miasta Poznania.
Obecnie w GEOPOZie pełni funkcję Zastępcy Kierownika Miejskiego Ośrodka Geodezyjnego i Kartograficznego w Poznaniu, gdzie nadzoruje prowadzenie powiatowych baz danych w pełni wykorzystując swoją wiedzę i zdobyte umiejętności.

Dane przestrzenne to dane odnoszące bezpośrednio lub pośrednio do określonego położenia lub obszaru geograficznego, stanowią kategorię danych niezbędnych do funkcjonowania każdego miasta. Znaczenie danych przestrzennych podkreślają regulacje prawne Unii Europejskiej, zgodnie z którymi państwa członkowskie zobligowane są do ich harmonizacji i szerokiego udostępniania. Dane przestrzenne można klasyfikować w różny sposób, w tym na dane referencyjne, gromadzone w rejestrach publicznych i dane nie należące do takich rejestrów ale gromadzonych ze względu na specyfikę i potrzeby miasta czy regionu. W Zarządzie Geodezji i Katastru Miejskiego Geopoz gromadzimy i udostępniamy obie kategorie danych. Dane referencyjne jak dane geodezyjne i adresowe łączymy z danymi tematycznymi dotyczącymi wielu obszarów funkcjonowania miasta Poznania. Dane udostępniamy za pomocą standardowych, cyfrowych usług. Wydobyciu z nich przez urzędników i mieszkańców miasta niezbędnych im informacji służy nowoczesny sposób udostępniania danych, w tym oparty o model 3D. Obecnie ważnym dla nas jest wspieranie miasta Poznania w realizacji projektów ukierunkowanych na zrównoważony rozwój. W związku z tym m.in. gromadzimy dane i przygotowujemy związane z nimi usługi, dotyczące potencjału solarnego budynków, koordynacji inwestycji czy ochrony i sprawnego zarządzania zielenią.

Ricard Zapatero jest członkiem zarządu Fira Barcelona, a także dyrektorem ds. biznesu międzynarodowego. Jest prezesem Emeca, stowarzyszenia European Major Exhibition Centres. Z branżą wystawienniczą związany jest od ponad 20 lat, był zaangażowany w organizację ponad 500 wystaw. Organizuje imprezy i wystawy nie tylko w Europie, ale także w wielu krajach Ameryki i Azji. Projektował i zarządzał centrami wystawienniczymi w 12 różnych krajach, współpracując bezpośrednio z władzami miejskimi i administracją państwową w celu rozwijania jak najlepszej wymiany między miejscami wystawienniczymi i potrzebami miast.

Rezyliencyjne miasta – w jaki sposób targi wpisują się w ich tożsamość?

Targi miały zawsze charakter miastotwórczy. Ich powstanie oraz rozwój wiązał się ze wzrostem znaczenia miasta na arenie krajowej i często międzynarodowej. Niejednokrotnie nazywane były oknem na świat, ponieważ główna działalność wiązała się ze współpracą międzynarodową, prestiżem i świadczyła niejednokrotnie o statusie nie tylko materialnym miasta, w którym funkcjonowały. Dzięki bezpośredniej obecności targów w mieście rozwijał się przemysł turystyczny: hotele, gastronomia, handel. Miasto było atrakcyjne dla turystów krajowych i zagranicznych, co wiązało się ze sporymi korzyściami dla jego mieszkańców. W sytuacji ostatnich 2 lat pandemii to właśnie branża targowa była jedną z mocniej poszkodowanych, ponieważ opierała się na spotkaniach bezpośrednich, które zostały ograniczone do niezbędnego minimum na całym świecie. Fakt dalszego rozwoju stanął pod znakiem zapytania. Rynek targowy zaczął się kurczyć, ponieważ niektóre imprezy i wydarzenia, które na czas pandemii przeniosły się do Internetu, nie zamierzają powrócić do realnych przestrzeni nawet po jej ustaniu. W obecnym czasie, kiedy zaczynamy wychodzić już z lockdownu, targi muszą niejako od początku zdefiniować swoje pole działania. Mogą stać się kolejny raz czynnikiem miastotwórczym, ale pod warunkiem, że dostosują swój biznesowy do aktualnych oczekiwań i potrzeb otoczenia. Po raz kolejny mogą wpłynąć na miasto, chroniąc je przed skutkami ostatniego kryzysu.

Absolwent Akademii Rolniczej w Poznaniu i podyplomowych studiów Wydziału Prawa i Administracji UAM w zakresie administracji. Autor szeregu publikacji w prasie specjalistycznej. Pracę zawodową rozpoczynał na Akademii Rolniczej, gdzie pełnił funkcję asystenta i zajmował się zagadnieniami ochrony środowiska. Od 26 lat związany z Zarządem Geodezji i Katastru Miejskiego GEOPOZ. Początkowo zajmował się zagadnieniami ochrony gruntów rolnych i leśnych, gospodarką gruntami rolnymi, podziałami geodezyjnymi i rozgraniczeniami nieruchomości oraz zagadnieniami numeracji porządkowej nieruchomości. Jest odpowiedzialny za wprowadzenie w 2008 roku Modułu Systemu Adresowego. Aplikacja ta usprawniła nadawanie numerów porządkowych i prowadzenie rejestru nazw oraz zasięgów ulic na obszarze Poznania. Wspierał organizację lokalnego węzła Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Od 2016 roku pełni funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Systemu Informacji Przestrzennej. Jego zespół zbudował pierwszy w Polsce zintegrowany i dostępny model 3D dla całego miasta. Model 3D wielokrotnie został doceniony i wyróżniony przez specjalistów i użytkowników. Obecnie kieruje pracami związanymi z modernizacją SIP Miasta Poznania i budową cyfrowej bazy zieleni miejskiej.

Dane przestrzenne to dane odnoszące bezpośrednio lub pośrednio do określonego położenia lub obszaru geograficznego, stanowią kategorię danych niezbędnych do funkcjonowania każdego miasta. Znaczenie danych przestrzennych podkreślają regulacje prawne Unii Europejskiej, zgodnie z którymi państwa członkowskie zobligowane są do ich harmonizacji i szerokiego udostępniania. Dane przestrzenne można klasyfikować w różny sposób, w tym na dane referencyjne, gromadzone w rejestrach publicznych i dane nie należące do takich rejestrów ale gromadzonych ze względu na specyfikę i potrzeby miasta czy regionu. W Zarządzie Geodezji i Katastru Miejskiego Geopoz gromadzimy i udostępniamy obie kategorie danych. Dane referencyjne jak dane geodezyjne i adresowe łączymy z danymi tematycznymi dotyczącymi wielu obszarów funkcjonowania miasta Poznania. Dane udostępniamy za pomocą standardowych, cyfrowych usług. Wydobyciu z nich przez urzędników i mieszkańców miasta niezbędnych im informacji służy nowoczesny sposób udostępniania danych, w tym oparty o model 3D. Obecnie ważnym dla nas jest wspieranie miasta Poznania w realizacji projektów ukierunkowanych na zrównoważony rozwój. W związku z tym m.in. gromadzimy dane i przygotowujemy związane z nimi usługi, dotyczące potencjału solarnego budynków, koordynacji inwestycji czy ochrony i sprawnego zarządzania zielenią.